بررسی اثر عصاره گیاه شقایق (papaver rhoeas l.) بر کسب و بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین در موش های کوچک آزمایشگاهی نر

هدف: در تحقیق حاضر، اثر عصاره آبی الکلی گیاه شقایق papaver rhoeasبر کسب و بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین در موش های کوچک آزمایشگاهی نر نژاد n-mari در محدوده وزنی 25-20 گرم بررسی شد. روش بررسی: در یک آزمایش ابتدایی، مقادیر متفاوت مورفین و یا عصاره گیاه به حیوانات تزریق شد تا مشخص شود که آیا مورفین و یا عصاره گیاه توانایی القاء ترجیح مکان شرطی شده را در این حیوان دارند یا خیر. در بخش دوم ابتدا، مقادیر متفاوت عصاره و پس از 30 دقیقه دوز موثر مورفین، به موش ها داده شد تا اثر عصاره بر کسب ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین بررسی شود. برای بررسی اثر عصاره گیاه بر بیان ترجیح مکان شرطی شده، حیوانات در روزهای شرطی سازی فقط دوز موثر مورفین را دریافت کردند و در روز آزمون 30 دقیقه قبل از شروع آزمایش، مقادیر متفاوت عصاره را دریافت کردند. یافته ها: آزمایش ها نشان داد که تجویز مورفین (1، 10 و20 میلی گرم بر کیلوگرم) باعث افزایش زمان سپری شده در قسمت دریافت مورفین گردید (ترجیح مکان شرطی شده). این افزایش در گروه دریافت کننده دوز (10 و 20 میلی گرم بر کیلوگرم) مورفین کاملاً معنی دار بود. تجویز عصاره با دوزهای (100،50،25 میلی گرم بر کیلوگرم) نسبت به گروه سالین هیچ گونه تغییری در زمان سپری شده در قسمت دریافت دارو ایجاد نکرد. تجویز عصاره گیاه مذکور با دوزهای فوق قبل از تجویز مورفین (10 میلی گرم بر کیلوگرم) سبب کاهش معنی دار زمان سپری شده در قسمت دریافت دارو گردید. هم چنین تجویز عصاره (100،50،25 میلی گرم بر کیلوگرم) به حیواناتی که در دوزهای القای شرطی شدن، مورفین با دوز (10 میلی گرم بر کیلوگرم) دریافت کرده بودند تغییری در زمان سپری شده در قسمت دریافت دارو ایجاد نکرد. نتیجه گیری: از این آزمایش ها استنباط می شود که عصاره گیاه شقایق سبب کاهش کسب ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین می گردد ولی بر بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین اثری ندارد.